برآورد پرتوگیری کارکنان از بیماران قلبی تحت اسکن قلب با پرتوداروی tc-mibi m۹۹

سابقه و هدف: در سال های اخیر کاربرد مواد پرتوزا برای هدف های تشخیصی و درمانی در پزشکی هسته ای رشد سریعی داشته است. در این میان تکنسین های تصویربرداری، تزریق وهم چنین پرستاران این مراکز به دلیل تماس بیش تر با بیماران پس از دریافت پرتودارو، میزان پرتو متفاوتی دریافت می کنند. هدف از این مطالعه، بررسی پرتوگیری کارکنان از بیماران قلبی  که پرتوداروی tc-mibi m۹۹را دریافت می کنند بوده است. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، برای نخستین بار در مرکز پزشکی هسته ای بیمارستان امام حسین(ع) شاهرود، آهنگ دز تابشی از ۵۰ بیمار قلبی متشکل از دو گروه استراحت (27 بیمار) و استرس (23 بیمار) تحت اسکن قلب با پرتوداروی tc-mibi m۹۹ توسط آشکارساز گازی در فواصل مختلف اندازه گیری شد. در ادامه با محاسبه مدت زمان قرارگیری کارکنان در این فواصل، پرتوگیری تکنسین ها مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: مقدار آهنگ دز تابشی از بیماران دریافت کننده tc-mibi m۹۹ برای دو گروه از بیماران استرس و استراحت به ترتیب با مقدار متوسط، ۹/۹ و ۴/۱۳میکرو سیورت بر ساعت در فاصله cm ۲۵ از بیماران به دست آمد. با محاسبه میانگین زمان تماس نزدیک (کم تر از یک متر) تکنسین ها با بیماران، پرتوگیری تکنسین ها در یک روز کاری به طور متوسط ۲/۱ ± ۱/۲ و ۲/۱ ±۹/۲ میکروسیورت برای بیماران حالت استرس و استراحت به دست آمد. استنتاج: پرتوگیری کارکنان در مقایسه با مقادیر مجاز اعلام شده (۶۰ میکرو سیورت در روز) در حد پایین قرار دارد. هم چنین پرتوگیری کارکنان از بیماران قلبی در حالت استراحت بیش تر می باشد.